“ပူဇာ စ ပူဇေနယ်ာနံ”=ရတနာသံုးျဖာ ဆရာမိဘ သီလစင္ၾကယ္ သက္ရြယ္ႀကီးသူ ဂုဏ္ႀကီးသူႏွင့္ ရွိမူေက်းဇူး ေျဖာင့္ျဖဴးစိတ္ဓါတ္ ပူေဇာ္အပ္ကို ေလးျမတ္ေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္ျခင္းသည္ ဥတၱမံ-ခ်မ္းသာေဆာင္တတ္ လြန္ထူးျမတ္သည့္၊ မဂၤလံ-ႀကီပါြးခ်မ္းသာေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာပါေပတည္း ။
ပူေဇာ္ျခင္းသည္ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္း၊ အရိုအေသျပဳလွ်က္ ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ျခင္း၊ တရားျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း၊ ပစၥည္း၀တၳဳျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ မ်ားျပားလွေပ၏ ။
ေရွးအခါက သိခီျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္၌ ဒါယကာတဦးသည္ ဆြမ္းခံၾကြလာေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကည္ညိဳလွသျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးပူေဇာ္ေလ၏။ ထိုေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါ ဟိမ၀ႏာၱအနီး ဥကၠဌၿမိဳ့၌ သူၾကြယ္တဦး၏သား ျဖစ္လာရ၏ ။ အဂၤဏိက အမည္ရ၍ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး တရားေတာ္ကိုနာၾကားရ၏။ တရားနာၿပီးေသာအခါ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းအျဖစ္ခံယူ၍ ရဟန္းတရား ပြါးမ်ားအားထုတ္ရာ မၾကာမွီပင္ ရဟႏာၱ ျဖစ္ေလ၏။ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုး ပူေဇာ္ရုံမွ်ျဖင့္ပင္ ရဟႏာၱ ျဖစ္သည္အထိ အက်ိဳးရသြားခဲ့ေလသည္။
(ေထရဂါထာ- ၊ ပ၊ ၄၃၄၊ တိက ၊ အဂၤဏိကဘာရဒြါဇေထရ္၀တၱဳ)
ဒါ့ေၾကာင့္ ပူေဇာ္ထိုက္ေသာ ရတနာသံုးပါး၊ မိဘ၊ ဆရာ၊ ႏွင့္ သီလစင္ၾကယ္၍ သက္ရြယ္ႀကီးသူ၊ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးသူ တို႔ကို လက္အုပ္ခ်ီမိုး၍၎၊ အရုိအေသျပဳုျခင္းျဖင့္၎၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ခ်ီးက်ဴးျခင္းျဖင့္၎၊ တရားျဖင့္ေသာ္၎၊ ၀တၳဳပစၥည္းတုိ႔ျဖင့္ေသာ္၎ ပူေဇာ္သမႈ ျပဳၾကေသခ်င္ပါသည္ ။ ။
0 comments:
Post a Comment